przemówienie

otwieram przed wami nawy kościelne
głębią perspektyw w zatartym pośpiechu
kładę przed wami twarz widnokręgów
jakby mchu szarego plaster zwiędły

na odpuszczenie grzechów

wszystkie intencje wpisano mi w okrąg
i wrysowano w trójkąt najwyższe instynkty
dym zamieniono w martwe sklepienie
przyklejono zwietrzały ślad ludzkości

jestem porośnięty barwą
zapleciony suknem
ale znam zapach skóry mojej nieludzkiej
odcień ma jak niewykryte kłamstwo

a kiedy ruch ustanie całkowicie
wszystkim żywiołom dam jedną chwilę
by wypuściły mnie przed groźbą werniksu

odtąd będę liczyć rany zadane zmysłom

jakże bym chciał się przekonać
że w poruszeniu do granic obłędu
przestępujesz z nogi na nogę

teraz wiem

doczekam w ostatnim powidoku
że jak deszcz pokonuje rosę
moje lasy umrą i baśnie

pochłaniam się w przestrzeń
upadam w szepty
pod twardą taflą połysku
nie poruszę się więcej

ja jestem testament